Met het Groninger Landschap op de kwelder

'Soms zie je hier na vier weken je eigen voetstappen terug'
Door Karin Zwaan

Het Groninger Landschap organiseert excursies op de kwelders langs de waddenkust. Gisteren was de laatste van dit seizoen.

Pieterburen

Niet staan blijven. Dan kun je wegzakken in het slib. Maar ook uitkijken dat je niet te snel loopt en uitglijdt. Het bovenlaagje is superglibberig. Hoe dichter we de zee naderen, hoe moeizamer het lopen over de kwelder Deikum gaat. Maar ook hoe mooier en stiller en natuurlijker het landschap wordt. Hier proef je de zilte Waddenzee, hier ruik je de zwavelachtige geur die uit het slib opstijgt. Wat een avontuur hé? Zegt Jannie Molenaar tegen haar vriendin Marlies van Ligten. Beiden komen uit Amsterdam en genieten van de excursie onder leiding van Gerard Wolthuis van Stichting Het Groninger Landschap. "We komen al meer dan tien jaar in Groningen. Die ruimte, het licht, de wolken." Ze zitten verderop in een gehuurd huisje aan de dijk en besloten vandaag mee te lopen met de excursie vanuit het bezoekerscentrum in Pieterburen. Wolthuis geeft tekst en uitleg over het ontstaan van de kwelders. Het is cultuurlandschap. "Vroeger groeven de boeren greppels rond hogere stukken. Zo wonnen ze het land. Als er een flink stuk was ontstaan werd er weer een dijk omheen gezet. Tegenwoordig worden er paaltjes met wilgentakken in het water gezet om het zeewater en slib te leiden." Op de kwelder groeit een flink aantal van de 20 plantensoorten die tegen zout bestand zijn. "De zeekraal - die is eetbaar - slaat het zout op in zijn bladeren. Nu heeft 'ie z'n rode herfstkleur", wijst Wolthuis. "En dit is een zeeaster. De bladeren hiervan worden gegeten onder de naam lamsoor." Als de zee bereikt is, geniet het gezelschap. "Wat geweldig. Dit is echt een stilteplek", constateert Van Ligten. "Soms zie je hier na vier weken je eigen voetstappen nog terug", vult Wolthuis aan.